سیم بکسل مجموعه ای از رشته های فولادی است که از به هم تابیدن تعدادی از سیمهای فلزی که به صورت مارپیچ در هم تنیده شده اند تشکیل شده است.

از دیدگاه تاریخی، سیم بکسل ها تکامل یافته ی زنجیرهای آهنی فرآوری شده هستند که توسط بولیوس آلبرت در شهر کلاستال آلمان اختراع شدند.

سیم بکسل ها با شروع استفاده جرثقیل ها در معدن در دهه ی 1830 توسعه یافتند. سیم بکسل ها برای بالا بردن در بالابرها و آسانسورها و کشیدن و حرکت دادن بارها و اجسام سنگین در صنایع استفاده می شوند. سیم بکسل همچنین برای ارسال فشار در سطوح کنترل متصل به اهرم ها و پدال های هواپیما در اطاقک خلبان نیز استفاده می شود.

این نوع طناب های فولادی به سرعت مورد پذیرش قرار گرفتند چرا که برتری خود نسبت به طناب های ساخته شده از کنف و یا زنجیرهای فلزی را ثابت کردند. اولین طناب های فولادی که توسط آلبرت اختراع شد شامل سه رشته ی چهار سیمی می شوند. در سال 1840، رابرت استرلینگ فرآیند را جلوتر برد.

در آمریکا تولید طناب فولادی توسط جان روبلینگ در سال ۱۸۴۱ شروع شد و پایه های موفقیت او در ساخت پل معلق را شکل داد. روبلینگ نوآوری هایی را در زمینه طراحی، مواد و ساخت طناب فولادی معرفی کرد.

در نیمه ی دوم قرن ۱۹، سیستم های سیم بکسلی بیشتر به منظور انتقال نیروی مکانیکی مورد استفاده قرار می گرفتند که شامل تله کابین ها هم میشد. سیستم های سیم بکسلی یک دهم خطوط شفت هزینه ای در بر داشتند و ضرر و زیان اصطحکاک کمتری نسبت به خطوط شفت داشتند. با توجه به این سودمندی ها، سیستم های سیم بکسلی برای انتقال نیروی مکانیکی در فواصل کیلومتری مورد استفاده قرار می گیرند.

سیم های استیلی برای طناب های فولادی معمولا از فولاد کربنی غیر آلی با کربن 0.4 تا 9.5 درصد ساخته شده اند. قدرت بسیار بالای سیم ها، طناب را قادر میسازد تا از فشارهای کششی بزرگ حمایت کنند و با چرخ قرقره هایی با قطر نسبتا کم عمل کنند.